Mówili, że za mała… Mówili, że się nie da…

Dziś nieco inaczej. Chciałabym tym wpisem przywrócić wam wiarę w siebie. Sprawić, że wszelkie demotywatory znikną, a wszędzie tam gdzie pojawi się przeszkoda, zawita w was również myśl o pomyśle na jej pokonanie, zamiast rezygnacji. Marzenia, plany i cele to coś co ma każdy z nas. Nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy, zawsze kiełkuje w nas ziarenko, z którego chcemy aby wyrosła roślinka. Dzieci chcą nowe zabawki, młodzież marzy o pierwszej miłości a dorośli o szybkim aucie, wielkim domu czy nawet podróży w kosmos. Każdy ma to małe coś, co napędza jego szare dni. Mówisz: to mnie nie dotyczy,  a ja odpowiadam: jesteś na studiach? Na pewno chcesz je zdać – to już jest Twoim celem. Zwykłe rzeczy a mogą doprowadzać do niewyobrażalnych marzeń.

Mówili, że za mała…

Jestem drobną kobietą. 167cm wzrostu i raptem 45 kilo wagi. Od wczesnych lat marzyły mi się dwa koła. Początkowo uważałam ten pomysł za ciut absurdalny, ale kiedy kolega na luźne pytanie związane z kursem, wyraził gotowość na przystąpienie do niego, wiedziałam że właśnie spełnia się jedno z moich największych marzeń. Zapisałam nas na kurs. Nie wiem czy jest sens mówić ile razy widziałam zdziwione spojrzenia wędrujące od motocykli do mojej osoby i z powrotem. Powątpiewanie – ciekawe doświadczenie. Byłam pierwszą osobą w grupie (wśród facetów), która prawidłowo i za pierwszym razem postawiła motocykl na nóżkę centralną. Pamiętam to jak dziś. Wtedy powątpiewanie ustąpiło. Kurs zaliczyłam bez większych wpadek. Przyszedł czas na egzamin i oczywiście pytanie egzaminatora: Pani też na egzamin? (ZDZIWIENIE). Zdałam, choć dopiero za drugim razem. W chwili obecnej mam motocykl ważący ponad 250 kg i wożę na nim własnego męża, który siedzi z tyłu. Choć szczerze mówiąc, chętnie oddaję mu stery w każdej możliwej sytuacji 🙂 Wolę zdecydowanie jeździć sama. Jest mi po prostu lżej. Zatem, nie byłam za mała.

Mówili, że się nie da…

Kocham stawiać sobie coraz to nowe cele. Takie zabiegi wprost pchają mnie w objęcia własnego życia, które potrafi napełniać powietrzem moje płuca. Tak! Czuję, że żyję! Na studiach napisałam dość obszerny tekst. Powstał, w sumie z nudów, ale po czasie padło zdanie: wydaj to jako książkę. Przemyślałam i nawet spodobał mi się ów pomysł. I tu wiadomo… Jak coś idzie zbyt pięknie, jak wierzymy w nas samych, zawsze pojawia się kłoda próbująca wszystko zniszczyć. Tak, tu również miałam do czynienia z przeszkodami. Rozmowa z ‚wielką’ panią dziennikarz (za taką się uważała choć nazwiska nigdy nie słyszałam). Owa pani w samych superlatywach opisywała swoją pracę oraz teksty, które miała przyjemność tworzyć. Odradzała mi wydanie książki, gdyż jak sama twierdziła od dwóch lat bezskutecznie próbuje wydać własną powieść. Przekonywała o ciężkich warunkach do spełnienia, o nieumiejętności tworzenia tekstów przez polskich autorów, przy czym jej tekst miał być niczym spektakularny koniec świata – wszyscy mieli o nim usłyszeć! Powiem wam, że od rozmowy z ową Panią minęły trzy lata. Do tej pory jej książka nie ukazała się na naszym rynku, a moja figuruje już od dwóch i ma się całkiem nieźle. Jaki w tym sens? Sami sobie odpowiedzcie.

Nie jest zatem tak, że się nie da. Da się! Tylko trzeba wiedzieć do czego się dąży. 

Takich przykładów z osiąganiem własnych celów mogłabym podawać wiele. Nie o to jednak chodzi. Chcę byście zrozumieli, że wszystkie wasze starania, kiedyś w odpowiednim momencie doprowadzą was do czegoś ważnego. Trzeba tylko na ten moment zaczekać.

Znajdą się zapewne też tacy którzy zapytają: No dobra, ale co jeśli mi się nie uda? Odpowiem: A co robi dziecko gdy idąc upadnie? Wstaje i próbuje dalej.

Chcesz własnej kwiaciarni? Walcz. Chcesz nagrać płytę? Zacznij. Pierwszy krok naprawdę czyni cuda, bo za nim idą kolejne.

Do następnego!